Pericardiale effusie

invoering

Een pericardiale effusie is een vergrote Vloeistofophoping (vanaf ongeveer 50 ml) in het hartzakje. Om dit goed te kunnen begrijpen, dient men eerst de anatomische relaties in het mediastinum (ruimte in het midden van het membraan) te beschouwen.

De hart ligt in het mediastinum in het hartzakje (= Pericardium). Het hartzakje bestaat uit twee delen: enerzijds de buitenste Pericardium fibrosumdie onderaan met de diafragma is verbonden en anderzijds van binnenuit Pericardium serosum. Het pericardium serosum zelf bestaat uit twee bladeren, de zogenaamde "Laminae". De buitenste van deze twee bladeren wordt de lamina parietalis pericardii genoemd en is stevig versmolten met het pericardium fibrosum. Het binnenblad heet Lamina visceralis pericardii en is per definitie ook de buitenste laag van het hart (= Epicardium).

Er is een opening tussen deze twee bladen van het pericardium, waarin meestal een kleine hoeveelheid vloeistof zit, zodat de twee bladen gemakkelijk langs elkaar kunnen glijden als het hart beweegt en het hart klopt. Een gezonde hoeveelheid vloeistof is ongeveer twee tot tien milliliter. Als het water in het pericardium op het hart begint te drukken en het samenperst en zo de werking van het hart belemmert, wordt dit pericardiale tamponade of pericardiale tamponade genoemd.

Symptomen

Bij a kleine effusie gemeen worden geen klachten waargenomen. Als de effusie in de loop van de tijd langzaam toeneemt ("chronische effusie“), Symptomen zijn meestal merkbaar vanaf een hoeveelheid van 300 ml.

Deze kunnen worden gemaakt van kortademigheid (Dyspneu), hoge bloeddruk (hypertensie) of Hartkloppingen (Tachycardie) bestaan ​​uit. Bovendien voelen de getroffenen zich meestal lichamelijk zwak en voelen ze af en toe pijn achter het borstbeen.

De groten Nek aderen (Halsaderen) kan ook vastgelopen worden. Andere symptomen die de arts kan detecteren, zijn onder meer zachte hartslagen en mogelijk een pericardiale wrijving bij het luisteren met de stethoscoop, evenals een Uitbreiding van de lever (Hepatomegalie). Water in de maag (Ascites) kunnen ook voorkomen.

Als pericardiale effusie optreedt binnen korte tijd (acute effusie) zelfs kleine hoeveelheden (ongeveer 150 tot 200 ml) kunnen ernstige symptomen veroorzaken die kunnen leiden tot Hartaanval lijken sterk op. Een acuut voorval met snelle ontwikkeling kan eindigen in cardiogene shock (pompfalen van het hart), daarom is een acute effusie er altijd een noodgeval en moet dienovereenkomstig worden behandeld.

behandeling

In therapie blijven over het algemeen bestaan drie soorten behandelingsoptiesdie kunnen worden gecombineerd, afhankelijk van de oorzaak.

Allereerst kan conservatief worden voortgezet. Afhankelijk van de oorzaak zal dit zijn Antibiotica (voor infecties), Glucocorticoïden of Ontstekingsremmende medicijnen (ontstekingsremmende medicijnen). Als er pijn is, kom ook Pijnstiller zoals acetylsalicylzuur (komt overeen met Aspirin®) voor gebruik.

De tweede optie bestaat uit de Doorboren van het hartzakje. Hier is onder echografische controle Vloeistof uit het hartzakje afgevoerd met een holle naald.Dit wordt meestal gedaan in het geval van grote effusies of als er een vermoeden bestaat dat het hart begint samen te drukken.

Operationele maatregelen worden voornamelijk uitgevoerd voor "vervuilde" effusies, bijvoorbeeld veroorzaakt door een trauma Er zit bloed in de plas vloeistof of bacteriën hebben de effusie geïnfecteerd. Hier is een operationele afvoer geïntroduceerd. Het drainage-inzetstuk is ook een behandelingsmogelijkheid voor steeds terugkerende effusies (zogenaamde chronisch recidiverende effusies).

Punctie van het hartzakje

De pericardpunctie wordt gebruikt om in het pericardium te tikken Zuig vloeistof op. In het geval van acute pericardiale effusies wordt dit onmiddellijk in noodgevallen uitgevoerd.

Enerzijds moet het hart worden ontlast, anderzijds moet het pericardiale water (Pericardiale vloeistof) voor mogelijke pathogenen, ontstekings- of tumorcellen en mogelijk voor de oorzaak om de pericardiale effusie te sluiten.

De pericardpunctie wordt uitgevoerd door de arts terwijl de hartfunctie, bloedsomloop en ademhaling worden bewaakt. EEN algemene verdoving is meestal niet nodig, maar zal Kalmerende middelen of slaappillen toegediend en de prikplaats plaatselijk verdoofd. De naald wordt meestal onder het borstbeen ingebracht (borstbeen) en wordt uitgevoerd onder ultrasone controle. Bij grotere effusies kan binnen dezelfde procedure een afvoer worden geplaatst, die het pericardiale water permanent naar buiten leidt.

In de regel wordt de procedure goed verdragen, maar complicaties kunnen een ontsteking zijn in het gebied van de prikplaats, Hartritmestoornissen of er ontstaan ​​verwondingen aan het omringende weefsel.

Echo en ECG

Bij a Echocardiografie (informeel vaak als "Hart echo“Geeft het hart en de bloedbaan aan sonografisch (= door middel van Ultrasoon) weergegeven. De echocardiografie hoort samen met de EKG tot de belangrijkste onderzoeken van het hart. Een groot voordeel van dit onderzoek is dat het zonder operatie, dus "niet-invasief", kan worden uitgevoerd.

Met de Echocardiografie van het hart kan een pericardiale effusie snel en meestal betrouwbaar worden gedetecteerd. Bovendien kan echocardiografie Mate van effusie worden beoordeeld, zodat verdere maatregelen beter kunnen worden beoordeeld. Bovendien kan een echocardiografie aantonen hoeveel bloed het hart in het lichaam pompt en of de hartwanden goed bewegen. Vernauwde atria duiden op harttamponnade.

De EKG registreert de som van de elektrische spanningen van alle Hartspiervezels en dient dus om de hartspierfunctie te beoordelen. Als dit wordt beperkt door een pericardiale effusie, kan dit worden herkend met een ECG.

Niet-invasieve methoden omvatten ook het maken van een Röntgenfoto. Met pericardiale effusie is er de Hart silhouet vergroot en het hart heeft een zogenaamde buckbag-vorm.