Anatomie-Lexicon

Spinobulbaris-kanaal

Synoniemen

Medisch: Substantia alba spinalis

CNS, ruggenmerg, hersenen, zenuwcel, grijze stof ruggenmerg

Engels: ruggenmerg

invoering

Deze tekst probeert de zeer complexe relaties in het ruggenmerg op een begrijpelijke manier uit te leggen. Vanwege de complexiteit van het onderwerp is het gericht op geneeskundestudenten, artsen en zeer geïnteresseerde leken.

Uitleg

Het spinobulbare kanaal is onderverdeeld in:

Gracilis fasciculus (GOLL) en
Fasciculus cuneatus (BURDACH)

Deze twee kanalen liggen in het achterste koord van de witte stof van het ruggenmerg (funiculus posterior). Als opgaande (afferente) weg leiden ze van het spinale ganglion naar twee nucleaire gebieden die in het langwerpige medulla (medulla oblongata) liggen: de gracilis fasciculus naar de “gracieuze kern”, de Ncl. gracilis, en de cuneatus fasciculus naar de Ncl. cuneatus. (Ncl. = Nucleus = nucleus). Hier bevindt zich het eerste centrale omschakelpunt, het tweede neuron van de achterste streng.

De twee kanalen zijn daarom gegroepeerd als het spinobulbar-kanaal, dat wil zeggen het 'kanaal van het ruggenmerg tot de kernen', omdat ze dezelfde informatie overbrengen, namelijk tastgevoel en trillingsgevoel (de zogenaamde oppervlakte- of epikritische gevoeligheid) en ons gevoel van de positie van onze spieren en Gewrichten (en dus van het hele lichaam) in de ruimte en ook met elkaar (= positiegevoel, dieptegevoeligheid, krachtgevoel of proprioceptie).
De cuneatus fasciculus draagt de informatie van de bovenste helft van het lichaam, d.w.z. het bestaat uit verlengingen van dorsale ganglioncellen van de nek en de bovenste borstsegmenten.
De gracilis fasciculus draagt de informatie van de onderste helft van het lichaam, d.w.z. het bestaat uit verlengingen van de dorsale wortelganglioncellen van de onderste thoracale en de lumbale en sacrumsegmenten.
De grens tussen de twee is ongeveer ter hoogte van het borstsegment 5 (Th 5), maar dit is individueel verschillend.

Figuur ruggenmerg

Illustratie van de inhoud van het wervelkanaal op een dwarsdoorsnede door de cervicale wervelkolom (doorsnede A-A)

1e + 2e ruggenmerg -
Medulla spinalis

Grijze massa van het ruggenmerg -
Substantia grisea
Witte stof van het ruggenmerg -
Substantia alba
Anterieure wortel - Radix anterior
Achterwortel - Radix posterieur
Spinale ganglion -
Ganglion sensorium
Spinale zenuw - N. spinalis
Periosteum - Periosteum
Epidurale ruimte -
Epidurale ruimte
Harde ruggenmerghuid -
Dura mater spinalis
Subdurale opening -
Subdurale ruimte
Spinnenweb huid -
Arachnoid mater spinalis
Cerebrale waterruimte -
Subarachnoïdale ruimte
Spinous proces -
Doornig proces
Wervellichamen -
Vertebrale foramen
Omgedraaid proces -
Costiform proces
Dwars procesgat -
Foramen transversarium

Een overzicht van alle Dr-Gumpert-afbeeldingen vindt u op: medische illustraties

functie

De spinale ganglioncellen hebben hun ontvangende (dendritische) uiteinden overal waar ze de "gevoelige informatie" krijgen, bijvoorbeeld:

in de huid
in het onderhuidse weefsel
in de gewrichtscapsules
het periosteum
het kraakbeen
de spierfascia en
de pezen.

Zenuwcel

Dendrieten
Cellichaam
Axon
Celkern

Deze dendritische uiteinden worden "vrije zenuwuiteinden" genoemd.
Naast hen zijn er ook gespecialiseerde receptoren zoals de zogenaamde. Merkel-cellen de huid of de tastlichamen van Meissner, de Golgi-peesorganen of de spierspoelen.
De stimulans die deze uitgangen registreren, b.v. een strekprikkel van de pees, wordt naar een perifere zenuw geleid Ruggengraat zenuwen (Ruggenmergzenuwen) van een segment en van hier naar de spinale ganglioncel, het eerste neuron van deze route.
Dit neuron is pseudounipolair. De impuls die nu binnenkomt, loopt via de achterste wortel (radix posterior) het ruggenmerg in. De signaaldoorschakeling is hier onderverdeeld:

enerzijds als een lange vertakking in het genoemde (spinobulbar) pad naar de kerngebieden Ncl. gracilis of Ncl. cuneatus (afhankelijk van het niveau waarop de stimulus ontstond),
aan de andere kant, als korte vertakkingen naar tussenliggende neuronen (zogenaamde. Axon-onderpanden) van de achterhoorn of
rechtstreeks naar motorcellen van de voorhoorn, waardoor een eenvoudige Reflexpad ontstaat.

Maar laten we eens kijken naar de lange stijgende tak, de eigenlijke Hinterstrangbahn.

De gracilis fasciculus en de cuneatus fasciculus lopen naar hun bijbehorende kernen aan dezelfde (= ipsilaterale) zijde, wat betekent dat de gewaarwordingen (aanraking, vibratie, positiegevoel) van links komen voet en links hand- ook aan de linkerkant im Ruggengraat ren weg.

Zowel onderweg als in de kernen zelf is er een strikte somatotopische structuur, wat betekent dat elke locatie in de periferie een exacte lokale representatie heeft op alle stations van zijn pad tot aan de hersenschors:
hoe verder naar beneden in het segment waarin de stimulusinformatie binnenkomt, hoe verder zijwaarts het pad loopt.

In de twee kernen worden de vezels elk overgeschakeld naar een tweede zenuwcel, die hun verlengstuk vormt naar de Thalamus in de Diencephalon stuurt.
Ze worden niet meer gebeld "Spinobulbaris“Omdat ze zowel het ruggenmerg (spino-) als de kernen (bulbi) achterlieten. Deze vezels kruisen elkaar nu aan de andere kant, d.w.z. ze lopen contralateraal. De vezels die nu naar links lopen, dragen de informatie van de rechterhelft van het lichaam. Ze worden op deze sectie opgeroepen Lemniscus medialis, de "lus verder in het midden", en maken deel uit van een pad dat zenuwvezels van verschillende kerngebieden naar de thalamus leidt (Bulbothalamic-kanaal).
Daarom wordt de trein vanaf nu ook zo genoemd lemniscale systeem aangewezen. In een bepaald kerngebied van de thalamus (Nucleus ventralis posterolateralis) ze zullen op hun derde zijn Zenuwcel geschakeld, die zijn processen naar de hersenschors stuurt, daar in de Postcentrale gyrus. Dit is de beurt aan de hersenen die direct achter de centrale groef liggen en als het ware een "eindpunt" zijn voor alle gevoelige informatie.

Sommige vezels van het gevoel van positie dat Proprioceptie, eindigen ook in andere kerngebieden, met name de Nucleus thoracicus dorsalis (ook wel Stilling-Clarke-kolom genoemd), die te vinden is in de achterhoorn ter hoogte van segmenten C8-L3.
Vanaf daar zijn ze over de achterste cerebellaire laterale koordkanaal (= Tractus spinocerebellaris posterior) naar Cerebellaire cortex verzonden.

Ziekten

Als het achterste koord beschadigd is, treedt er zogenaamde achterste koordataxie op. Hier zijn bewegingen ongecoördineerd en is het looppatroon erg onzeker, hebben de patiënten een duidelijke valneiging doordat de informatie over de positie van de gewrichten en spieren in de ruimte niet meer voldoende wordt doorgegeven en de omvang van bewegingen niet meer correct door de hersenen kan worden ingeschat. De onbewuste 'tegensturing' van het lichaam kan daardoor niet meer goed functioneren.

Omdat de vezels die deze informatie vervoeren laat (in de hersenstam) naar de andere kant kruisen, hebben patiënten de neiging om naar de kant te vallen waar de beschadiging in het ruggenmerg zit (ipsilateraal).

Bovendien is er een gebrek aan gevoel voor trillingen (zogenaamde pall anesthesie) en het vermogen om objecten te herkennen door ze met de handen aan te raken wanneer de ogen gesloten zijn (stereoagnosie).
Het vermogen om twee gelijktijdige stimuli op de huid waar te nemen alsof ze zich op verschillende plaatsen bevinden (tweepuntsdiscriminatie) is ook verminderd of afwezig.

Oorzaken voor de schade aan de achterste streng kunnen zijn:

Laatste (4e) stadium van syfilis (tabes dorsalis)
Funiculaire myelose (vernietiging van de zenuwomhulsels met vitamine B12-tekort)
Tumoren van het ruggenmerg
Occlusie van de achterste spinale slagaders