Borderline-syndroom - Informatie voor familieleden

invoering

Borderline-syndroom is een aantal verschillende symptomen die kunnen worden gegroepeerd als een persoonlijkheidsstoornis van het borderline-type. De patiënten zijn vaak erg impulsief en meestal hebben Storingen in interpersoonlijke contacten. Bovendien variëren de Humeur zo goed als dat Zelfbeeld vaak sterk. Het is daarom niet alleen voor de patiënt maar ook voor de naasten moeilijk om met een borderline-syndroom in het reine te komen. Daarom is het belangrijk dat Familieleden van patiënten met borderline-syndroom krijg ook hulp.

Oorzaken / wie is de schuldige?

Een borderline-syndroom is een persoonlijkheidsstoornis die wordt veroorzaakt door verschillende factoren. Om de patiënt beter te begrijpen, is het belangrijk dat veel familieleden dit weten hoe het borderline-syndroom tot stand kwam en wat de oorzaken zijn. Het is belangrijk om te weten dat de oorzaak niet met zekerheid is opgehelderd en men gaat dus uit van verschillende factoren die zouden kunnen bijdragen aan het ontstaan ​​van een borderline-syndroom. Nog steeds hits Familieleden niet de schuld bij de ziekte en het familielid mag niet verantwoordelijk worden gehouden voor het feit dat zijn kind, broer, zus of ouder aan het borderline-syndroom lijdt.

Een belangrijke factor is dat genetische component. Het wordt als relatief zeker beschouwd dat kinderen van wie de ouders emotioneel onstabiel waren, enige instabiliteit vertonen in hun emotionele gedrag. Het is echter moeilijk te zeggen of dit is geleerd of genetisch is geërfd, maar er wordt aangenomen dat er een genetische component aan vast zit. Sommige psychoanalytici beweren echter dat de Milieu invloeden het is cruciaal dat een kind het borderline-syndroom ontwikkelt. Als seksueel misbruik of andere aanrandingen of gewelddaden in de kindertijd plaatsvinden, kan dit ertoe leiden dat het kind een borderline-syndroom ontwikkelt. Daarom is het daarna belangrijk traumatische gebeurtenissen de familieleden en hun kinderen volgen adequate therapie om te voorkomen dat het kind borderline-syndroom ontwikkelt. De meeste patiënten met het borderline-syndroom komen uit chaotische en onstabiele familierelaties of uit nalatige familierelaties.

Daarom is het belangrijk dat de nabestaanden proberen een stabiel gezinsleven op te bouwen om het ontstaan ​​van een borderline-syndroom tegen te gaan. Dit betekent niet dat een geliefde de schuldige is als het kind het borderline-syndroom ontwikkelt alleen maar omdat de geliefde is gescheiden of soms een wat chaotisch leven leidt. Het is vooral belangrijk om een ​​emotioneel stabiel niveau te hebben dat wordt overgebracht door liefde en zorg voor elkaar. Toch zijn er ook kinderen die uit gelukkige gezinnen lijken te komen en toch een borderline-syndroom ontwikkelen, wat dan voor de nabestaanden erg moeilijk lijkt omdat ze niet weten waardoor de psychische aandoening wordt veroorzaakt. Het is daarom belangrijk dat familieleden zichzelf niet de schuld geven of met de vinger wijzen naar anderen en de schuld bij anderen zoeken.

Symptomen -> Wat is borderline en hoe ermee om te gaan.

Om een ​​patiënt met het borderline-syndroom als familielid te kunnen begrijpen, moet men ongeveer weten wat er bij de patiënt aan de hand is en hoe hij zich voelt. Natuurlijk kan men zich niet in verband brengen met elke actie die de patiënt heeft ondernomen, maar als een familielid een ruw idee heeft van wat borderline-syndroom betekent voor de getroffen persoon, kunnen ze veel meer medelevend zijn (meer empathisch) omgaan met de patiënt en begrijpen dat men als familielid van een borderline-patiënt soms machteloos staat.

Patiënten met het borderline-syndroom hebben meestal een zeer laag zelfbeeld en ervaren zichzelf als zeer verwrongen. Dit kan ertoe leiden dat ze zichzelf pijn doen of dat ze het volgende moment een volledig overdreven beeld van zichzelf hebben. Deze identiteitsstoornissen zijn voor nabestaanden van borderline-patiënten vaak moeilijk te verdragen, zeker als de patiënt zichzelf iets aandoet, bijvoorbeeld met kleine snijwonden aan zijn onderarm of dij krabben. Ook plotselinge sterke agressie of sterke angsten kunnen familieleden van streek maken en ertoe leiden dat ze steeds minder begrip tonen voor de patiënt met de Bordeline-stoornis. Aangezien veel patiënten deze symptomen voor het eerst ontwikkelen tijdens de puberteit, is het vaak moeilijk voor ouders om te onderscheiden wat als puberteit kan worden afgedaan en vanaf wanneer. professionele hulp moet gezocht worden.

Als familielid van een borderline-patiënt is het belangrijk om open en respectvol met de symptomen om te gaan. Het borderline-syndroom is een psychische aandoening die net zoveel actie nodig heeft als bijvoorbeeld hoge bloeddruk. Het is echter belangrijk om te weten dat, in tegenstelling tot bijvoorbeeld hoge bloeddruk, geen volledige remedie voor borderline-syndroom geeft. Desalniettemin kunnen patiënten leren leven met de ziekte en er grip op krijgen, zodat het voor familieleden niet moeilijk wordt om samen te leven met een patiënt met borderline-syndroom. Desalniettemin dient men zich als patiënt en familielid eraan te herinneren dat de behandeling van borderline-syndroom niet geneest met slechts een paar tabletten, maar dat het er één is. langdurig proces handelingen vragen de patiënt en naasten veel kracht. Daarom is het altijd belangrijk om open met elkaar te communiceren en bovenal moeten de familieleden onthouden dat ook zij behoeften hebben en overweldigd kunnen worden door bepaalde situaties. Hier helpt het veel als de familieleden van de patiënt met een borderline-syndroom ook psychologische of psychiatrische hulp zoeken.

Wat kunt u als familielid doen?

Als familielid van een patiënt met het borderline-syndroom heeft men vaak het gevoel dat men alleen hulpeloos kan toekijken. Veel situaties overweldigen je en je bent bang dat de patiënt niet meer "normaal" zal worden. Daarom is het als familielid belangrijk om hulp te zoeken. Het beste hier is de hulp van een psycholoog, want hij zit in de Praat therapie is goed opgeleid en kan belangrijk advies geven. Ook Zelfhulpgroepen of forums kan erg behulpzaam zijn.

Dat is echter net zo belangrijk om je eigen leven niet te vergeten en eens aan jezelf denken. Een familielid die de patiënt met het borderline-syndroom altijd ondersteunt en altijd voor alles klaar staat is een optimale hulp noch voor zichzelf, noch voor de patiënt. Het is ook uitermate belangrijk om niet hysterisch of in paniek te reageren op de patiënt, zelfs niet als de patiënt zichzelf krabt. Hier is het belangrijk om heel rationeel te handelen en de patiënt alleen naar een arts te sturen die de wonden zal behandelen. De psychiater dient dan samen met de patiënt te analyseren hoe dit precies had kunnen komen, maar dat is niet de verantwoordelijkheid van het gezinslid. Het is belangrijk dat de familieleden altijd kalm blijven en niet in paniek raken, ook al is dit moeilijk. Tegelijkertijd moeten de symptomen van de patiënt ook serieus worden genomen. Niet later dan wanneer een Patiënt herhaaldelijk diepe snijwonden of iets dergelijks toevoegt of zelfs van Zelfmoordgedachten gemeld, moet de hulp van een psychiater met spoed worden gezocht in een ziekenhuis op een afdeling waar de patiënt wordt behandeld en gedurende een langere periode wordt gecontroleerd. Hier kan het als familielid ook helpen om de patiënt in enkele gesprekken te begeleiden, omdat hierdoor het probleem beter wordt begrepen.

Het is ook belangrijk om te weten dat er is herhaaldelijk tot verergering van de symptomen, zogenaamde Terugval, komt. Het is belangrijk om het gedrag van de patiënt niet te relateren aan zichzelf. Integendeel, de familieleden van een patiënt met het bordeline-syndroom moeten zich keer op keer bewust worden dat agressie of overdreven angsten deel uitmaken van de ziekte en men moet als familielid proberen deze emoties van de patiënt te begrijpen en niet te rationaliseren.

Desalniettemin zou je als familielid ook in staat moeten zijn om negatieve emoties toe te staan ​​en toe te geven dat je soms gewoon niet weet wat je vervolgens moet doen. Hierbij is het belangrijk dat u zelf wat afstand neemt. Elke patiënt is verantwoordelijk voor zichzelf, dit geldt vooral voor psychische aandoeningen. De nabestaanden moeten weten dat ze de patiënt met het borderline-syndroom niet kunnen redden, alleen de patiënt kan dat zelf doen. Tegelijkertijd moet men proberen de verschillen van de ander te accepteren. Als familielid kan men niet begrijpen wat er aan de hand is bij de patiënt met het Bordeline-syndroom en dat is in het begin moeilijk te accepteren.

Het is echter belangrijk om niet je eigen rationele maatstaven toe te passen, maar eerder te accepteren dat elke persoon anders is en voor zichzelf bepaalt hoe hij zijn leven wil vormgeven.